Dit is mijn laatste blog die ik in 2017 zal schrijven. Een tijdje geleden besloot ik al wat minder blogs te schrijven. Ook besloot ik de laatste maanden van 2017 minder lezingen te gaan doen. Alleen de lezingen die al gereserveerd stonden of al afgesproken waren. Dit doe ik niet omdat ik het niet meer leuk vind hoor. Maar ik doe dit om meer rust voor mezelf in te plannen. Ik zal het verduidelijken en uitleggen.

Ik merk dat sommige mensen niet begrijpen waar mijn moeheid vandaan komt. Je zit de hele dag en je doet niks? Hoe kan dat? Fysiek kan ik haast niks. Ik kan niet sporten in de sportschool, hardlopen, dingen tillen of schoonmaken. Deels leef ik in mijn binnenwereld en daar kan het best druk wezen. Ik zit in een rolstoel en de meesten denken: Je zit toch? Vergeet niet zitten kost energie. Ik heb scoliose en steeds zelf je lichaam corrigeren omdat je niet goed gesteund bent vreet energie. Aan het einde van de dag wil je ook weleens een andere houding aannemen. Bijvoorbeeld dat je eerder naar bed gaat. Dingen pakken of weg zetten kost mij veel meer moeite. Mijn communicatie. Alles letter voor letter intypen. Ik moet echt dingen inplannen en overal rekening mee houden. En tuurlijk ook ik denk soms meer te kunnen dan ik aan kan maar dan word ik terug geroepen door mijn eigen lichaam.

Alles wat ik doe is hartstikke leuk maar het vergt ook energie. Ik hoop dat ik begin 2018 weer kan starten met mijn blogs en de lezingen maar ik weet niet hoe het leven loopt en ik heb ook mijn boek waar ik druk mee ben en in maart 2018 uit komt. Het kan ook zo zijn dat het wat later is maar even voor alle duidelijkheid de lezingen stoppen niet!!!

Tot volgend jaar

Groetjes Sun-Mi

©

Iedereen maakt het wel mee. Kijken naar iemand. Je zit op een terrasje kijkend naar een lekker ding, kijken hoe iemand zich kleed of hoe diegene doet.

Laatst was ik met mijn broertje naar de stad. Ik moest cadeautjes halen en hij ging gezellig mee. We gingen winkel in en winkel uit. Na een tijdje bezig te zijn geweest kregen we dorst en honger. We besloten naar een lunch café te gaan. We rekenden ons drinken en eten af en zochten een plaats uit. Hij deed mijn jas uit en hij deed mijn slabservet om. Ik klieder nogal dus ik heb met eten een slabservet om. Even later kwam er een oud stel naast ons zitten. Hun begonnen een gesprek met ons en ze vroegen wat ik had en hoe ik communiceerde. Opeens vroegen ze aan mijn broertje of ik zijn vriendin was. Ik schoot in de lach. Dus mijn broertje legde het uit. Wat mijn broertje waarschijnlijk niet zag maar ik wel, dat er een groepje jongeren achter ons zat. Meisjes met strakke staarten en kilo’s gel in hun haar al kauwgom kauwend en stoere jongens die dachten dat ze alles waren. Ze keken mij met een afkeurende blik en open mond aan van: Meisje wat doe je hier? Wat ben je zielig. Ik kan niet gauw van mij afbijten maar op dat moment dacht ik: Jullie denken dat jullie de hele wereld aan kunnen. Zodra je langs rijdt zijn ze stil en voel je hun ogen in je rug prikken. Vaak maak ik dit mee. Is het niet als je met je moeder ergens zit en je wordt heel aandachtig bestudeerd of je zit met je vriendin op het terras en oudere mensen kijken je neerbuigend aan en laten hun mond wagen wijd openstaan.

Ik was met een vriendin winkelen. We waren in een schoenenwinkel en bekeken de mooie en gekke laarzen. We wilden terug en ik moest door een pad wat druk bezet was door een stel en hun kindje. Ik kon er niet door dus mijn vriendin vroeg vriendelijk of ze even plaats konden maken. De vrouw keek mij geïrriteerd en afkeurend aan. Al zuchtend en kreunend maakte ze plaats. Ik dacht bij mezelf: Waar maak jij je druk om? Zodra ik langs reed werd ik nagekeken of ik een debiel was.

Ik was met vriendinnen naar een festival. Op een rustig plekje aten we wat. Even later kwam een groep jongens langs lopen. Ze verdraaiden hun nek om naar mij te kijken. Als er een lantaarnpaal voor hun had gestaan waren ze er zeker tegenaan gebotst. Mijn vriendinnen werden al boos dat ze zo keken naar mij. Ik reageerde schouderophalend.

Mensen kunnen op een vervelende manier naar je kijken of vinden ze je toch interessant?

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

©

Ik heb even wat tijd om rustig een blog te schrijven.

Vandaag was het wederom een warme dag. Het pootje van mijn bril stond scheef en het moest weer even recht gezet. Ik werd vriendelijk geholpen in de winkel. De verkoopster nam alle tijd om rustig te lezen wat ik schreef. Ze vond het niet gek of raar. Ze behandelde mij zoals iedere klant. Netjes en beleefd.

Op de terugweg stond de brug open. Ik wachtte netjes en de slagbomen gingen open. Dit was het teken dat de auto’s, fietsers en voetgangers over de brug mochten. Hobbel de hobbel en al trillend reed ik over de brug. Ik zag mijn spraakcomputer ook hobbelen en trillen op mijn blad. Ik dacht: Nog 20 cm en dan ben ik van het gehobbel en getril af. Maar helaas. Mijn spraakcomputer viel van mijn blad. Gelukkig nog op mijn voetenplank en niet op de grond. Ik dacht: Verdorie daar gaat mijn stem. Angstvallig keek ik mensen aan maar die liepen gewoon door. Ik bleef stil staan en gebaarde met mijn hand naar mensen. Die keken mij aan of ik van een andere planeet kwam en mompelden binnensmonds: ‘Hallo.’ De ander zei: ‘Sorry ik heb geen tijd voor je.’ Mijn oog viel op een mooie jongedame in een jurkje gekleed. Ik gebaarde naar haar en wees naar mijn voetenplank waar mijn spraakcomputer op lag. Ze voelde zich wat ongemakkelijk en zei: ‘Ik snap niet wat je bedoeld.’ Ik wees weer en toen begreep ze het. Ze pakte mijn spraakcomputer en ze zette het op mijn blad. Ik zei: Dank je wel en weg was ze. Zo zie je maar zelfs in Zaandam waar ik best bekend ben word ik soms nog aangekeken of ik van een andere planeet kom en niet spoor. Is hulp bieden tegenwoordig zo moeilijk?

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

©

Wat is een oorlog? We kennen de Tweede Wereldoorlog, oorlogen tussen iets of iemand, de oorlogen in het Midden Oosten? Er is geen echte definitie van het woord te vinden.

Ik kreeg laatst de film ‘’the Pianist’’ te leen. Het zou een mooie, ontroerende en een huilfilm zijn. Ik dacht: dat zal dan wel. Mijn moeder waarschuwde al dat het een heftig en gruwelijk verhaal was. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten. Het was vies en regenachtig weer dus op die rustige zaterdagmiddag besloot ik de film te kijken. Het verhaal begint rustig met de jonge pianist Wladyslaw Szpilman die voor een Poolse radio omroep een stuk speelt. Terwijl de Duitsers Warschau plat bombarderen. Zo ook de Poolse omroep werd geraakt en de zender gaat de lucht uit. Daarna volgt een afschuwelijk gruwelverhaal: het getto, de joodse opstand, vergassing etc. Ik heb de film gekeken maar na een uur kon ik niet meer. De beelden die ik zag… Onschuldige mensen, de joden, werden uit het niets gemarteld en doodgeschoten. Een jongetje van een jaar of acht werd net zolang door het gat van een muur geschopt naar het getto net zolang tot hij erdoor was. Ook al was het gat in de muur veel te klein. Duitsers die de joden vernederden en ze op hun commando voor gek zette en ze voor hun maar dansen moesten. Mijn maag draaide om en ik kon mij niet voorstellen dat dit verhaal waargebeurd was! Het verhaal heeft een mooi einde want de pianist Wladyslaw Szpilman overleefd heb ik mij laten vertellen. Eerst stond ik niet zo stil bij dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Het is immers alweer lang geleden. Maar nu ik deze beelden heb gezien word je er toch maar aan herinnert hoe blij wij in Nederland moeten zijn met onze vrijheid! Kijk hoe het nu in het Midden-Oosten en in andere werelddelen vergaat.

De terroristische aanslagen zijn tegenwoordig niet meer op één hand te tellen. Ze gebeuren ver weg maar ook vlakbij. Het lijkt wel het gesprek van de dag te worden in onze maatschappij.

Tegenwoordig gaat alles via een systeem wat meer telt dan de medemens hetzij in het dagelijks leven of de politiek. De grote verschillen tussen arme en rijke mensen in bijvoorbeeld een wereldstad als New York?

Waar zouden we zijn zonder liefde en geborgenheid van onze omgeving? Het gevoel van vertrouwen en veiligheid? Mensen die echt om elkaar geven. Als er meer liefde voor de medemens zou zijn, zonder de negativiteit, de haat, de jaloezie, de haast, de liefdeloosheid,  de respectloosheid en dat alles maar om geld draait in deze maatschappij. Waren er dan nog oorlogen nodig?

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

©

Allereerst mijn excuses dat mijn blog wat vertraging opliep. Door wat omstandigheden kon ik er weinig aan doen. Sorry voor het ongemak.

De temperaturen zijn nu wel aangenaam, de vogeltjes hoor je fluiten, de bloemetjes in de wei zie je groeien of lekker op een terrasje zitten. Iedereen is vrolijk!

Ik had al een tijdje aan mijn tweede boek gewerkt. Ik deed mijn best er meer vorm aan te geven. Normaal ben ik verkleeft met mijn telefoon maar nu was ik dat met mijn computer. Drie weken lang letters verschuiven. Ik werd er langzamerhand scheel van. Bij wijze van spreken. Ik moest er even tussenuit. Ik wilde graag naar een Surinaams feest waar een vriendin van mij ,die als DJ werkte, plaatjes draaide. Helaas kon niemand mee omdat er in Zaandam ook een leuk en groot feest was. En natuurlijk werd eind maart de klok één uur vooruit gezet. De zomertijd ging in. Bij de gedachte werd ik al moe. Ik dacht één uur minder slaap. Maar aan de andere kant wel  langer licht. Voor de meeste mensen een verademing.

Ik besloot de volgende dag naar een vriend te gaan om gezellig te lunchen. We hadden goed gepraat en erg veel gelachen. Dat was misschien ook wel leuker dan dat Surinaamse feest?!

Het was heerlijk warm lente weer. Met een maximum temperatuur van twintig graden. Dat was te merken. Ik was gezellig in de tuin bij mijn moeder en mijn zusje. Er liepen allemaal voorbijgangers langs de voortuin en ze zeiden ons gedag. Zo ook een ouder echtpaar ,waar de man van in de rolstoel zat en zijn vrouw duwde hem. Verlegen kwam zij met haar man de tuin in en ze vroeg aan mijn moeder terwijl ze naar mij wees: hoe komt zij bij u? Maakt zij gebruik van vervoer of komt zij gewoon met haar rolstoel bij u? Met grote ogen keek ik mijn zusje aan. Het is dat mijn spraakcomputer in de schaduw achter mij stond. Anders had ik gezegd: mevrouw ik zit hier. Ik vond het wel raar dat ze juist over mij heen praatte en deed alsof ik er niet was. Ze had immers zelf een man in de rolstoel. Dan zou je beter moeten weten denk ik dan.

Binnenkort weer heerlijk op een terrasje zitten of in mijn tuin. In mijn befaamde tuin waar ik in de zon geniet van mijn muziek, mijn lesprogramma’s en mijn verhalen bedenk. Tenminste als het lekker weer is. Laat de lente en de zomer nu maar echt beginnen want je weet nooit wat dat je gaat brengen in je leven.

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

©

Verlies heb je in allerlei soorten en maten. Maar wat betekent verlies nou eigenlijk? Ik ging op zoek naar de definitie van verlies. Verlies kan je zien als van het bereiken van een negatief resultaat. Het niet winnen van een spel of wedstrijd. Als je een spelletje rummikub van je tegenstander verliest. Als je favoriete voetbalclub niet genoeg punten haalt om door te gaan naar  de volgende ronde. Voor een onderneming is het verlies het feit dat de opbrengsten lager zijn dan de bijbehorende kosten. Op een effectenbeurs betekent het verlies als de beurskoers daalt.  We hebben het allemaal kunnen volgen. Wie werd de opvolger van president Barack Obama? Donald Trump of Hilary Clinton? Hilary Clinton had de strijd verloren en Donald Trump kwam aan de macht. Verlies kan zijn het wegvallen van dingen die je voorheen wel had. Bijvoorbeeld de sleutel van je auto of het speelgoed van je kind. Soms ben ik een rommelkont en dan laat ik overal wat slingeren en wat vallen en ja dan raak je weleens wat kwijt. Dan denk je waar heb ik dat in vredesnaam neergelegd? Verlies kan ook zijn het wegvallen van je vaardigheden die je eerst wel kon of had. Denk bijvoorbeeld aan je conditie, je geheugen, je gehoor of je lopen en bewegen. Voorheen was ik kern gezond en ik kon alles. Totdat alles drastisch veranderde en ik niks meer kon. Dan heb je eigenlijk jezelf verloren maar ik heb mij door de jaren heen weer hervonden. Verlies kan ook betekenen het wegvallen van iets of iemand. Hierbij  kun je denken aan het overlijden van een persoon.  Mijn oma, mijn ooms, een vriend en mijn logopediste. Dat waren al emotionele klappen. Maar de echte harde klap kwam in december 2015! De dag dat ik onverwachts mijn vader verloor. Ik heb het uiteindelijk wel een plek kunnen geven maar dat heeft lang geduurd.

Verlies van een vriendin die verhuist. Naar de andere kant van het land of misschien wel naar de andere kant van de wereld. Verlies kan ook zijn het verliezen in het vertrouwen in iemand maar wat is vertrouwen? Dat je je thuis voelt bij een persoon en langzamerhand je ziel bloot legt? Vertellen wat je bezig houd in je leven, wat je doet en hoe je over dingen denkt. Wat nou als keer op keer je vertrouwen in je medemens wordt geschaad? Iemand die je gouden bergen belooft maar uiteindelijk de belofte niet nakomt?Hoe kun je dan een goede relatie met een persoon aan gaan als je alleen maar wantrouwt?

Je vertrouwen terug moeten winnen of toch voorzichtig je vertrouwen geven?

Het is echt niet leuk als er zo’n situatie voorkomt en wat nou als een persoon het nou wel goed met je voor heeft?

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

©

Ik heb ook weleens leuke ritjes met de rolstoeltaxi. Dit zou normaal moeten zijn. De heenweg was de rolstoel bus driekwartier te laat en we moesten mensen wegbrengen. Het werd een toeristische rit waardoor ik maar twee uurtjes bij een vriendin kon zijn. Het bezoek was kort en krachtig maar we hebben enorm gelachen! De terugrit kwam de rolstoeltaxi te vroeg. Er zat nog een passagier in. Een jonge Surinaamse man dacht ik. Ik had hem ieder geval nooit eerder gezien. Hij had het met de chauffeur over kickboksen en dat hij zelf ook aan kickboksen deed. Zijn oom was de eigenaar van de sportschool waar hij les had. Rico Verhoeven, Badr Hari en Remy Bonjasky kwamen in het gesprek voorbij. Remy Bonjasky vonden ze sympathiek en een gentlemen. The flying dutchmen ook wel genoemd. Ik dacht: ik zal maar niet zeggen dat ik hem ken en met hem samen heb gewerkt aan mijn introductiefilmpje. Na een tijd was het gesprek afgelopen en kwamen we bij de sportschool. Niet zomaar een sportschool maar juist de sportschool waar ik vroeger een verjaardag had van een lieve vrouw. Ik weet het nog goed ik danste met de mooiste jongen die ook op de verjaardag was. Het leek wel een beetje op salsa dansen. En zeg nou eerlijk wie wilt dat nou niet? Als je als 16 jarig meisje stiekem wel verliefd was op die jongen waar mee je danste. Je voelde je ‘’on top of the world’’.

Ik weet het nog precies als ik hem vroeger zag. Hij reed altijd op zijn brommertje rond en ik verschoot altijd van kleur als ik hem zag. Ik weet ook nog wat ik aan had op die verjaardag. Een licht roze doorschijnend Morgan truitje en een zwarte stretchbroek met kraaltjes aan de onderkant. Morgan was het coolste kledingmerk van dat moment. Ik voelde mij helemaal te stoer en sexy. Met de kralenarmbanden in de kleur van mijn Morgan shirt maakte ik mijn outfit helemaal compleet en dat allemaal voor die ene mooie jongen. Bruin haar, een gouden tand en bruine ogen. Doeiiiii…hoorde ik ineens. Ik keek op.

De jonge Surinaamse man pakte zijn rugzak en ik zag dat hij een verlamde arm had. Wat een ritje in de rolstoeltaxi niet teweeg kan brengen. Dit soort momenten koester ik en ik denk er met een glimlach aan terug. Good old memories. Geen woede en frustratie van: was ik die persoon nog maar.

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

©

Door de drukke maand december vol met lezingen, de emotionele maand met de sterfdag van mijn vader, het af schrijven van een extra hoofdstuk die ik toevoegde aan  mijn tweede boek, de feestdagen en ook mijn rust. Ben ik iets later met een blog schrijven. Hopelijk heb je er begrip voor.

Ik wens iedereen de allerbeste wensen dit jaar! Hebben jullie allemaal fijne feestdagen gehad? Een frisse en nieuwe start van dit jaar begint natuurlijk met de goede voornemens. Wie kent ze niet? Maar kunnen we onze goede voornemens wel volhouden? We hebben veels te veel gegeten rond de feestdagen en we willen nu massaal gaan afvallen. Een kilootje hier eraf en een kilootje daar eraf. En als het je echt niet lukt gooien we een Sonja Bakker er tegen aan. Een detox-dieet, een sugar-challenge. Maanden doe je hard  je best de kilo’s eraf te krijgen maar het lukt je niet.

We willen allemaal stoppen met roken. Je geld besparen want een pakje sigaretten kost heel duur. Ik ben al 6.5 jaar gestopt dus ik heb geen flauw idee wat een pakje sigaretten kost. Jullie wel?  Per dag rook je al heel wat minder sigaretten dan eerst en je denkt dat het de goede kant op gaat. Tot je weer uitgaat naar een discotheek, een feestje met je vrienden of je drinkt gezellig een borrel?  Je probeert ervan af te blijven en toch rook je stiekem eentje mee.

De maatschappij in deze tijd is rennen, vliegen en doorgaan. Veel te druk met alles en mensen om je heen vergeten? Zouden we in dit jaar niet moeten stilstaan en nadenken hoe kort dit leven is en meer tijd besteden aan onze medemens?

De goede voornemens zijn soms weer vaak snel vergeten en het lukt je niet ze na te komen wat erg jammer is. Maar als je echt iets wilt en ervoor gaat, dan laat je niemand in de weg staan en lukt het je zeker weten echt wel!

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

©