In december 2017, dacht ik dat ik wel lezingen kon geven in het begin van 2018. Ik dacht erover na en het was voor mij wel even fijn om de rem in te trappen. Bedenk wel dat ik na 22 maanden hard werken aan mijn boek wel wat rust heb verdiend. Toch gingen de dingen gewoon door.

Ondertussen was ik weer uitgenodigd voor drie lezingen. In iedere lezing heb ik heel veel zin. Het is leuk de docenten weer te mogen ontmoeten.  Eén lezing is op de hogeschool. Voor veertig eerstejaars studenten in de studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) en Maatschappelijk Werk en Dienstverlening (MWD). De andere lezing is weer op een hogeschool. Een minor in de studie communicatie. De derde lezing zal zijn op de universiteit, in the Liberal Arts and Sciences voor (inter)nationale studenten. Wederom hele mooie vooruitzichten.

Tussendoor heb ik de tijd en de rust om te genieten van mijn familie en vrienden. Even terug te trekken. Want ik weet niet hoe maart gaat verlopen. Mijn boek komt einde van deze maand uit. 29 maart. Ik weet niet hoe het boek ontvangen gaat worden. Ik weet niet wat erop mij af komt. Misschien veel, maar misschien ook helemaal niks. Wel weet ik, dat ik onwijs trots ben op wat ik (bijna) alleen voor elkaar heb gekregen. De enorme lange weg die ik heb afgelegd. Ook dit keer ben ik in het diepe gesprongen (net als bij mijn vorige boek) en heb het mooi geëindigd!  Weer denken mensen dat ik in een zwart gat val na de publicatie. Voor mijn gevoel is dat absoluut niet zo. Stel dat het gaat gebeuren, dan val ik in een zwart gat met onwijs véél trots. Want wie kan nou zeggen dat er twee boeken geschreven zijn met één vinger en in de lichamelijke conditie die ik heb? In een periode van 8 jaar? Met mooie interviews in het verleden, op de tv geweest, filmpjes mogen maken en lezingen mogen geven in het land. Recent een heel mooi Grazia interview. Wie weet wat er nog op mijn pad gaat komen. Ik weet het niet. Maar even rust en tijd om te genieten heb ik in elk geval. Ik weet niet hoe de komende maanden voor mij gaan zijn, dus voorlopig schrijf ik even geen blogs meer. Hopend op jullie begrip!

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

Iedereen die mij volgt, weet inmiddels watvoor strijd ik heb met deze rolstoel waar ik in zit. Voor de mensen die niet weten wat ik bedoel, even een kleine uitleg. Deze elektrische rolstoel stamt uit april 2010 en heeft veel (gevaarlijke) mankementen. De orthese (de kuip waar ik in zit) die op mijn rolstoel is bevestigd, is niet naar mijn lichaam gemaakt. Ook al beweert men van wel. Ik word scheef getrokken waardoor de scoliose die ik al heb, steeds meer verergerd. Ik moet continu mijn romp recht duwen. Ik ondervind rugklachten gepaard met zenuwpijn. Laat staan de mensen die mij tegen werken.

Vorig jaar december (wat klinkt dat lang geleden) ondervond ik dat ik veel slipte met de rolstoelbanden waardoor ik ook moeite had met keren. Hoever ik ook mijn joystick draaide, ik bleef maar slippen.  Er zat geen profiel meer op de voorbanden waardoor ik geen grip had. Door de feestdagen was het erg druk bij ‘’ Meyra de rolstoeldokter’’ en ze vonden dat het niet urgent was.

Ik ging op een regenachtige dag met de rolstoeltaxi. Mijn rolstoelbanden waren glad door de regen. Ik moest recht staan en keren van de chauffeur. Hij keek niet erg vrolijk en hij leek wel een tikkeltje geërgerd dat ik niet goed kon keren en slipte. Doordat ik geen grip had, raakte ik de stoelen aan de zijkant. De geërgerde en chagrijnige chauffeur stond te springen en te wijzen: ‘Mevrouw Venema schade, schade.’ Woest liep hij de bus uit en stapte voorin weer naar binnen om mijn rolstoel verder te vergrendelen.  ‘Ik ga dit melden mevrouw Venema.’ Ik dacht: je doet maar. Het moment dat ik eruit reed, zag ik geen schrammetje schade. Moest ik eens gaan zeuren over chauffeurs die mijn werkblad scheef duwen omdat ze erop leunen?

Ik heb één maand zo moeten rondrijden. Want vorige week zijn mijn rolstoelbanden pas vernieuwd. Wel jammer dat het zolang duurde. Hierdoor is een situatie ontstaan die eigenlijk niet nodig was.

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.

Sorry lieve mensen.

Ik heb mij even terug getrokken. Ik was erg moe. Alles kwam eruit van de afgelopen maanden en dan roept je lichaam je terug.

Sinds juni werd bekend dat ik mijn tweede boek, zelf zou uitgeven. Alles ging in een sneltreinvaart. Alleen maar schrijven, schrijven, schrijven. Jaren, maanden, dagen en uren afgezonderd achter mijn computer. Terwijl iedereen op het strand lag of op vakantie was. Niet te vergeten de dagen dat ik vast in mijn huis zat door de sneeuwval. Ik wist waarvoor ik het deed. Na 22 maanden, heb ik het schrijven afgerond en het boek is erg mooi geworden. Mensen zouden kunnen verwachten, dat het vergelijkbaar is met Gevangen in mijn binnenwereld. Dit is niet het geval, het heeft een andere vorm.

Kerst en oudjaar, heb ik rustig beleefd. Want voor diegene die nu misschien denken: je hebt rust….helaas. Ook 2018 ga ik met frisse moed tegemoet. Met mooie dingen in het vooruitzicht. Ik hoop dat een ieder dit nieuwe jaar ingaat met mooie vooruitzichten of doelen die je wilt bereiken. Maar bovenal liefde van je familie, vrienden en verdere omgeving.

Tot de volgende keer.

Groetjes Sun-Mi.